Het begon allemaal als een grap, zoals dat vaak gaat bij de meeste slechte ideeën. Lisa en Tim, een avontuurlijk stel dat altijd op zoek was naar nieuwe ervaringen, zaten op een luie vrijdagavond op de bank met een wijntje in de hand. Na het zoveelste scrollen door Netflix en het niet kunnen kiezen van een film, kwamen ze terecht op een documentaire over psychedelica. Terwijl de beelden van kleurrijke trips door het scherm flitsten, begon het onderwerp over een wel heel bizarre drugsmethode: kikkerlikken.
“Dit kan toch niet echt zijn,” lachte Lisa terwijl ze haar wijnglas neerzette.
“Nou, blijkbaar wel,” antwoordde Tim, zijn nieuwsgierigheid gewekt. “Blijkbaar produceert die kikker een stof die hallucinaties veroorzaakt. Je hoeft alleen maar te likken.”
Ze gaven elkaar een blik – die blik die ze elkaar altijd gaven wanneer een van hen een totaal belachelijk idee had, maar de ander er stiekem voor in was. Nog geen twee minuten later had Tim zijn telefoon al in de hand en was hij op zoek naar meer informatie.
De zoektocht naar de juiste kikker
Na wat online speurwerk ontdekten ze dat het ging om de Colorado River Toad, een kikker die in staat is de psychedelische stof 5-MeO-DMT te produceren. Natuurlijk, zo’n kikker is niet echt om de hoek te vinden in Nederland, maar zoals elke moderne ‘avonturier’ hadden ze een oplossing: een online forum. Ze vonden een schimmige website waar iemand beweerde dat hij ‘legaal gekweekte psychedelische kikkers’ verkocht. Het klonk compleet absurd, maar na een paar dagen stond er toch een mysterieus pakketje voor hun deur.
Daar zaten ze, een week later, aan de keukentafel. In het doosje zat een dikke, onschuldige kikker die hen ongeïnteresseerd aankeek. Dit was het moment van de waarheid.
Tijd om te likken
“Zou dit echt werken?” vroeg Lisa zenuwachtig terwijl ze de kikker voorzichtig optilde.
“Er is maar één manier om daar achter te komen,” grinnikte Tim, duidelijk meer zelfvertrouwen uitstralend dan hij werkelijk voelde.
En daar ging het. Lisa zette haar tong op de rug van de kikker. Het smaakte naar, nou ja, precies zoals je zou verwachten dat een kikker smaakt: slijmerig, vies, en niet bepaald fris. Ze gaf de kikker door aan Tim, die met veel minder enthousiasme likte.
Ze wachtten. En wachtten nog wat langer. Maar na twintig minuten gebeurde er helemaal niets. Ze begonnen te denken dat ze misschien opgelicht waren.
“Misschien moeten we er gewoon nog een keer overheen gaan,” stelde Tim voor, alsof het likken van de kikker iets was wat je kon blijven doen zonder gevolgen.
Dus, met hun laatste restje optimisme, likten ze de kikker opnieuw.
De trip… en het rampscenario
Het duurde niet lang voordat de effecten insloegen – en toen ging alles heel snel. Wat begon als lichte kleuren aan de randen van hun gezichtsveld, veranderde binnen enkele minuten in een totale chaos. Lisa keek naar Tim, maar zijn gezicht leek te smelten, zijn ogen groot en zijn mond uitgerekt in een eeuwige grijns. “Ben je een… kikker?” vroeg ze in paniek. Haar stem klonk alsof ze door een ventilator praatte.
Tim, ondertussen, dacht dat hij in een videogame zat. Alles om hem heen was een pixelachtig landschap geworden en hij moest blijkbaar ergens op ‘springen’ om verder te komen. Hij begon door de woonkamer te rennen, waarbij hij telkens op de bank, de tafel, en zelfs tegen de muur sprong alsof hij een soort Super Mario was.
Lisa probeerde hem te stoppen, maar haar armen voelden als spaghetti. Ze zag schaduwen om zich heen bewegen die haar ervan probeerden te overtuigen dat ze een geheim moest onthullen. Het enige probleem? Ze wist niet wat dat geheim was, maar de schaduwen bleven aandringen.
De climax: complete chaos
Het ging van kwaad tot erger. Op een gegeven moment was Lisa ervan overtuigd dat de kikker haar riep om haar naar een “andere dimensie” te begeleiden. Ze probeerde de kikker in haar handtas te stoppen om hem mee te nemen, maar Tim, die inmiddels dacht dat de kikker een vijandige alien was, rende naar haar toe en sloeg de tas uit haar handen. Dit resulteerde in een gigantische chaos van spullen, geschreeuw, en een kikker die ergens onder de bank verdween.
Na wat leek op uren – maar waarschijnlijk slechts een paar minuten waren – besloten ze dat ze hulp nodig hadden. Tim kon het nummer van de alarmcentrale niet vinden omdat de toetsen op zijn telefoon begonnen te dansen, maar gelukkig lukte het Lisa om uiteindelijk 112 te bellen.
“Eh… hallo, we hebben per ongeluk een kikker gelikt en nu, eh… gaat alles mis?” stamelde ze in de telefoon.
Binnen een mum van tijd stonden er hulpdiensten voor de deur, en het stel werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Ondertussen bleef Tim de paramedici vertellen dat ze “voorzichtig moesten zijn” omdat er overal “onzichtbare vijanden” rondkropen.
Opgenomen en bijkomen
Eenmaal in het ziekenhuis werden Lisa en Tim gestabiliseerd, terwijl de artsen probeerden niet te lachen toen ze hoorden wat er was gebeurd. Na een nachtje ter observatie en een hoop gezichtspalmen van de verpleging, kwamen ze langzaam weer tot zichzelf.
“Ik denk niet dat we ooit nog gaan kikkerlikken,” mompelde Lisa de volgende ochtend, terwijl ze voorzichtig een slok water nam.
“Nee, ik denk het ook niet,” beaamde Tim, nog steeds een beetje wazig. “Maar hé, nu weten we wel waarom niemand dit ooit echt probeert.”
Ze gaven elkaar een blik. Diezelfde blik die hen in deze situatie had gebracht, maar dit keer met een duidelijk besluit: sommige avonturen zijn het gewoon niet waard om opnieuw te beleven.