Een paar keer per jaar lees je in de media wel een verhaal waarin iemand claimt dat er “iets in haar drankje is gegooid”. Maar wat is er in zulke gevallen werkelijk aan de hand?
De Nederlandse media is gek op sensatie. En zeker als het om drugs gaat dan zitten de journalisten die in het weekend niet veel verder komen dan twee rode wijn, als gekken te tikken achter hun toetsenbord. En tegen beter weten in zijn ze druk met knippen en plakken zonder onderzoek te doen.
Ze schilderen te pas en te onpas GHB af als een rape- of verkrachting drug. Hieronder vertellen we waarom dit een absoluut onzin verhaal is.
GHB als verkrachting drug? ONZIN!
GHB is een vloeistof die bijzonder zout smaakt, extreem zout zelfs. Je kunt beter een geopend vaatje zout aan je mond zetten dan aan GHB proeven. Wanneer het middel wordt vermengd met een drankje zal de zoute smaak altijd zeer prominent aanwezig blijven, ook als het in mix-drankjes wordt gedaan.
De persoon die het opdrinkt zal altijd merken dat er iets mis is met zijn drankje, tenzij deze al stomdronken is natuurlijk. Daarnaast is GHB voor een thuisgebruiker al lastig te doseren. Een klein beetje teveel en de gebruiker gaat ‘out’. En bij te weinig GHB treedt het gewenste effect geheel niet op.
Dosering
Bij de dosering spelen een aantal factoren een rol:
- de maaginhoud
- de sterkte van de ghb
- de conditie van de gebruiker
- de gewenning van de gebruiker
- gemoedstoestand van de gebruiker
- of de gebruiker andere middelen opheeft
Voorkennis vereist
Wanneer een kwaadwillend persoon dus GHB als verkrachting drug zal willen gebruiken door het bij iemand in haar drankje te gooien, moet deze er van op de hoogte zijn wat zijn slachtoffer heeft gegeten. En of hij of zij ervaren is met het gebruik van ghb of niet, of hij of zij al ghb of andere middelen op heeft, of er gedronken is en hoe de fysieke toestand is. Ook moet het drankje binnen handbereik staan.
Je zult begrijpen, dit is een onmogelijke opgave. Het zou pas kunnen werken als rape-drugs als het slachtoffer in de fase komt waarin hij of zij nèt niet out gaat. In deze fase is een slachtoffer redelijk weerloos.
Als er echter sprake is van een lege maag, eerder alcohol- of ghb gebruik, of een slechte lichamelijke conditie, dan gaat het slachtoffer out, met alle bekende gevolgen natuurlijk als dit in een bar of discotheek gebeurt. Portiers komen opdraven en soms wordt er een ambulance gebeld.
Daarnaast gaan mensen zelden alleen uit en zal het gezelschap van het (potentiële) slachtoffer al snel zien dat er iets mis is en zullen ze op dat moment extra waakzaam zijn op het slachtoffer, wat het voor een verkrachter wederom nagenoeg onmogelijk maakt.
Wat er wèl gebeurt
Maar wat gebeurt er dan werkelijk? Er zijn nogal wat gevallen bekend waarin er slachtoffers zijn die GHB proberen (vaak voor het eerst), of die, al dan niet per ongeluk, een te hoge dosis nemen tijdens het uitgaan.
Uit angst voor artsen, politie en vooral ouders (die bij een ziekenhuisopname uiteraard gewaarschuwd worden…) zal het slachtoffer zich in alle bochten wringen en er op los liegen over de daadwerkelijke gang van zaken.
En zo wordt hier dus ‘ze hebben iets in mijn drinken gegooid’ geboren! Toch zijn er gevallen bekend waarbij GHB werd misbruikt, maar de gevallen die bekend zijn hebben zich voornamelijk afgespeeld in de privé sfeer. Hier is soms de controle wat lastiger als alle aanwezigen GHB gebruiken en kan het gebeuren dat iemand die wat GHB voor een ander klaarmaakt opzettelijk de dosis wat verhoogd.
Dit alles staat nog los van het feit of een bezitter van drugs het risico neemt zijn duur gekochte zooi op goed geluk bij een ander in zijn glas te gooien…
De media en justitie kiezen echter liever voor de ‘bangmaak’ techniek en publiceren regelmatig allerlei berichten over GHB, die echter zelden op waarheid zijn gestaafd. En veelal beroepen medici, justitie en de media zich op het feit dat GHB te snel uit het bloed is en het daarom amper te bewijzen valt.
Als het echter zo vaak voorkomt als de media ons doet geloven, dan was het al lang een keer op video vastgelegd door één of andere beveiligingscamera.
Wat is GHB eigenlijk
Gamma-Hydroxy-Butyraat GHB is uitgevonden door Dr.Wermuth, in Frankrijk, voor Dr Henri Laborit. De vader van Chloorpromazine en de moderne psycho-farmacologie. Wermuth creëerde GHB in 1961 terwijl hij op zoek was naar een GABA analoog, welke de bloed-hersenbarrière snel kon passeren. Na de ontdekking kwam GHB snel op de Franse markt als slaapmiddel (hynoticum) onder de merknaam Gamma-OH, en was zonder dokters-recept te verkrijgen.
In de jaren daarna is het toegepast als narcose middel, pijnbestrijder bij bevallingen, hulpmiddel bij slaapstoornissen en is nu in de VS geregistreerd als middel tegen narcolepsie, een soort van slaapziekte (het heet dan opeens “Xyrem”. Fabrikant: Orphan drugs).
Toepassingen
GHB heeft al vele toepassingen gekend, maar is eigenlijk nooit erkend voor wat het is. Men heeft GHB altijd willen plaatsen in de bestaande medicijngroepen, maar bij GHB past eigenlijk een nieuwe groep: de zogenaamde Sociabiliseerders.
Hoewel in Nederland weinig bekend is omtrent GHB (sensationele media-berichten en voorlichtingsorganen die meestal de spijker compleet misslaan) is dit in Frankrijk niet het geval. De vele boeken van Henri Laborit en gehouden conferenties zijn blijkbaar nooit voorbij de grenzen getrokken. Helaas is sinds 28 april 1999 GHB ook in Frankrijk in de “opium-wet” opgenomen (la liste I des substances vénéneuses et sur la liste des substances classées comme stupéfiants).Verdovingsmiddel voor olifanten
Ontelbare verhalen duiken in de loop der jaren op in de media. Allereerst is het de sensatiepers die bericht dat het middel een narcose middel is om olifanten te narcotiseren. Een belachelijke berichtgeving natuurlijk, het middel is er nooit voor gebruikt. Het meest bekende en meest gebruikte middel om dieren te verdoven is Ketamine…
Een heel ander verhaal is het wanneer er sprake is van het middel Rohipnol, maar daar komen we later nog wel eens op terug.
